شعر زیر منسوب است به جناب حافظ که به نوعی زبان حال حضرت رقیه(س) می باشد. البته این شعر در دیوان های فعلی وجود ندارد.
تعالی الله! چه دولـت دارم امـشـب
که آمد ناگهان دلدارم امشب
چو دیدم روی خوبش سجده کردم
بحمدالله نکو کردارم امشب
نهال صبرم از وصـلـش بر آورد
ز بخت خویش برخوردارم امشب
بــرات لـیـلـة الـقــدری بــدســتـم
رسید از طالع بیدارم امشب
بر آن عزمم که گر خود میرود سر
که سر پوش از طبق بردارم امشب
کشد نقش انالحق بر زمین خون
چو منصور ار کشی بر دارم امشب
تو صاحب نعمتی من مستـحـقـم
زکات حسن ده، خوش دارم امشب
همی ترسم که حافظ محو گردد
از این شوری که در سر دارم امشب
