ما در قرآن به کلمه هایی برخورد می کنیم. این کلمه ها در زبان ما، در گفتگوی روزمرۀ ما هم جریان دارند. و در نتیجه بحران شروع می شود و گره های کور سبز می شوند. چون ما به برداشت هایی دست می زنیم که از عادت های ما مایه می گیرند.
علی صفایی(عین.صاد)، روش برداشت از قرآن، ص138
دل هایی که بر اساس اهمیت حادثه ها، کارها را رده بندی کرده اند، در حالی که هزار کار دارند بیش از یک گرفتاری برایشان نیست. چون در یک لحظه، گرفتاری ما فقط مربوط به آن کار و آن حادثه است که اهمیت زیادتری دارد و ضرورت بیشتری. اگر تمام کارها را انجام بدهیم و این یک کار بماند کاری انجام نداده ایم و بار خود را نگذاشته ایم و اگر آن یک کار را، فقط همان را بیاوریم دیگر حرفی برای ما نیست و باز خواستی نیست. و همین است که دیگر سیل حادثه ها و انبوه کارها ما را خرد نمی کند و به بازی نمی گیرد.
علی صفایی(عین.صاد)، روش برداشت از قرآن، ص137
فهم قرآن چهار مرحله دارد: ترجمه، تفسیر، روح و نور. ترجمه درک مفهوم کلمه هاست، و تفسیر شناخت مصداق و نمونه هاست، و روح درک انگیزه ترکیب کلمه ها و جمله هاست، آگاهی به عواملی است که در نهان کارگر هستند. و نور، دیدار از جلوه های عظیم و عمیق آیه هاست که به هدایت و عبودیت و صراط مستقیم می رساند.
علی صفایی(عین.صاد)، روش برداشت از قرآن، ص133
