ورود اهل بیت به کربلا

 

کاروان سلاله های خدا
کاروان امام عاشورا

کاروان بهشتیان زمین
کاروان فرشتگان سما

یکی از نوکرانشان جبریل
یکی از چاکرانشان حوا

گوشه ای از صدایشان داوود
نفسی از دعایشان عیسی

نوجوانانشان چو اسماعیل
پیرمردانشان خلیل آسا

زائر اشک هایشان باران
تشنه مشک هایشان دریا

همه آیات سوره مریم
همه چون کاف و ها و یا و الی

یوسفان عشیره حیدر
مریمان قبیله زهرا

کعبه می بیند و طواف ملک
چشم تا کار می کند اینجا

کشتگان حوادث امروز
صاحبان شفاعت فردا

تا به حالا ندیده هیچ کسی
این همه آفتاب در یکجا

هر دلی با دلی گره خورده است
همه مجنون صفت، همه لیلا

دارد این کاروان صحرائی
دخترانی عفیفه و نوپا

همه با احترام و با معجر
همه در پرده های حجب و حیا

پرده را از مقابل محمل
باد حتی نمی برد بالا

‏دور تا دورشان بنی هاشم
تحت فرمان حضرت سقا

پای علیا مخدره زینب
روی زانوی اکبر لیلا

از غروب مدینه می آیند
در زمینی به نام کرب و بلا

می رسیدند و یاد می کردند
از سر و طشت و حضرت یحیی

حق نگهدار این همه مجنون
حق نگهدار این همه لیلا

 

     علی اکبر لطیفیان    

سلام بر محرم

 

أَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ الَّذی سَمَحَتْ نَفْسُهُ بِمُهْجَتِهِ
سلام بر حسین که جانش را تقدیم نمود

أَلسَّلامُ عَلى مَنْ أَطاعَ اللهَ فی سِـرِّهِ وَ عَلانِـیَـتِـهِ
سلام بر آن کسى که در نهان و آشکار خدا را اطاعت نمود

أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ فی تُرْبَتِهِ
سلام بر آن کسى که خداوند شفا را در خاک قبر او قرار داد

أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاْجابَـهُ تَحْتَ قُـبَّـتِهِ
سلام بر آن کسى که (محلِ) اجابت دعا در زیر بارگاه اوست

أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاْ ئِـمَّـهُ مِنْ ذُرِّیَّـتِـهِ
سلام بر آن کسى که امامان از نسل اویند

أَلسَّلامُ عَلَى الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ
سلام بر آن آغشته به خون

أَلسَّلامُ عَلَى الْمَهْتُوکِ الْخِبآءِ
سلام بر آن‌که (حُرمت) خیمه گاهش دریده شد

أَلسَّلامُ عَلى غَریبِ الْغُرَبآءِ
سلام بر غریب غریبان

أَلسَّلامُ عَلى شَهیدِ الشُّهَدآءِ

سلام بر شهید شهیدان

أَلسَّلامُ عَلى قَتیلِ الاْدْعِیآءِ

سلام بر مقتول دشمنان

وای حسین کشته شد!

 

 

 

اَعْظَمَ اللّهُ اُجُورَنا وَاُجورَکمْ بِمُصابِنا بِالْحُسَینِ عَلَیهِ السَّلامُ

بزرگ گرداند خدا پاداش ما و شما را در سوگواریمان براى حسین علیه السلام

 

وَجَعَلَنا وَاِیاکمْ مِنَ الطّالِبینَ بِثارِهِ مَعَ وَلِیهِ الاْمامِ الْمَهْدِىِّ مِنْ الِ مُحَمَّدٍ عَلَیهِمُ السَّلامُ

و قرار دهد خداوند ما و شما را از خون خواهانش به همراه ولیش امام مهدى از خاندان محمد علیهم السلام

سلام بر علی اکبر حسین

 

گمان مدار که گفتم برو، دل از تو بریدم 
نفس شمرده زدم همرهت پیاده دویدم

محاسنم به کف دست بود و اشک به چشمم
گهی به خاک فتادم گهی ز جای پریدم

دلم به پیش تو، جان در قفات، دیده به قامت
خدای داند و دل شاهد است من چه کشیدم

دو چشم خود بگشا و سؤال کن که بگویم
ز خیمه تا سر نعش تو من چگونه رسیدم

ز اشک دیده لبم تر شد آن زمان که به خیمه
زبان خشک تو را در دهان خویش مکیدم

نه تیغ شمر مرا می کشد نه نیزه خولی
زمانه کشت مرا لحظه ای که داغ تو دیدم

هنوز العطشت می زد آتشم که زمیدان
صدای یا ابتای تو را دوباره شنیدم

سزد به غربت من هر جوان و پیر بگرید
که شد بخون جوانم خضاب موی سفیدم

کنار کشتۀ تو با خدا معامله کردم
نجات خلق جهان را به خونبهایت خریدم

بگو به نظم جهان سوز «میثم» این سخن از من
که دست از همه شستم رضای دوست خریدم

یا رقیه!

 

شعر زیر منسوب است به جناب حافظ که به نوعی زبان حال حضرت رقیه(س) می باشد. البته این شعر در دیوان های فعلی وجود ندارد.

 

تعالی الله! چه دولـت دارم امـشـب

که آمد ناگهان دلدارم امشب

 

چو دیدم روی خوبش سجده کردم

بحمدالله نکو کردارم امشب

 

نهال صبرم از وصـلـش بر آورد

ز بخت خویش برخوردارم امشب

 

بــرات لـیـلـة الـقــدری بــدســتـم

رسید از طالع بیدارم امشب

 

بر آن عزمم که گر خود میرود سر

که سر پوش از طبق بردارم امشب

 

کشد نقش انالحق بر زمین خون

چو منصور ار کشی بر دارم امشب

 

تو صاحب نعمتی من مستـحـقـم

زکات حسن ده، خوش دارم امشب

 

همی ترسم که حافظ محو گردد

از این شوری که در سر دارم امشب

آجرک الله یا صاحب الزمان فی مصیبت جدک الحسین علیه السلام

 

ای که به عشقت اسیر خیل بنی آدم است

سوختگان غمت با غم دل خرمند

 

هرکه غمت را خرید عشرت عالم فروخت

با خبران غمت بی خبر از عالمند

 

در شکن طره ات بسته دل عالمی است

وان همه دلبستگان عقده گشای همند

 

یوسف مصر بقا در همه عالم تویی

در طلبت مرد و زن آمده با درهم اند

 

تاج سر بوالبشر خاک شهیدان توست

کاین شهدا تا ابد فخر بنی آدمند

 

چون به جهان خرّمی جز غم روی تو نیست

باده کشان غمت مست شراب غمند

 

گشت چو در کربلا رایت عشقت بلند

خیل ملک در رکوع پیش لوایت خمند

 

خاک سر کوی تو زنده کند مرده را

زان که شهیدان تو جمله مسیحا دمند

 

هردم از این کشتگان گر طلبی بذل جان

در قدمت جان فشان با قدمی محکمند

 

 

فؤاد کرمانی

 

 

امام رضا (ع) به نقل از پدر بزرگوارشان امام کاظم(ع) فرموده‌اند:

«کانَ اَبی اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُری ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّی یَمْضِیَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ و یَقُولُ هُوَ الیَومُ الَّذی قُتِلَ فیهِ الحُسَینُ صلی‌اللهُ علیه»

روش پدرم چنان بود که هرگاه وارد ماه محرم می‌شدیم، خندان دیده نمی‌شد و غم بر او غلبه می‌یافت تا آن که 10 روز از محرم می‌گذشت، پس هنگامی که روز دهم می‌رسید، آن روز، روز مصیبت، غم و گریه پدرم بود و می‌فرمود: این همان روزی است که حسین که درود خداوند بر او باد در آن روز کشته شد.

 

منبع: ابن بابویه، محمد بن على، الأمالی (للصدوق)، 1جلد، کتابچى - تهران، چاپ: ششم، 1376ش، النص، ص128